RASY KONIA

Wyhodowano wiele ras koni. Najpopularniejsze to:

• czystej krwi arabskiej – jej krzyżówki dały początek wielu innym rasom
• pełnej krwi angielskiej – konie wyścigowe

Polskie rasy koni:

• rasa wielkopolska (wlkp)
• rasa huculska (hc)
• rasa śląska (śl)
• rasa małopolska (młp)
• Konik polski (kn) oraz jego odmiana konik biłgorajski (knb)
• Kuc feliński (kf)
• Polski koń zimnokrwisty (z)

Nazwy koni w zależności od wieku:

• sysak – młody koń do około 6 miesiąca życia, odżywia się głównie mlekiem matki.
• odsadek – młody koń odłączony od klaczy matki
• źrebię – młody koń poniżej 1 roku.
• klaczka – samica konia w wieku 1-3 lat.
• ogierek – samiec konia w wieku 1-3 lat.
• klacz, kobyła – samica konia powyżej trzeciego roku życia.
• ogier – samiec konia powyżej trzeciego roku życia, zazwyczaj hodowany dla rozrodu.

Inne nazwy:

• wałach – wykastrowany samiec.
• wnęter – samiec konia z wadą rozwojową, polegającą na niewłaściwym umieszczeniu jąder (poza moszną – zob. wnętrostwo).

ŻYWIENIE KONIA

Żywienie powinno zaspokajać rzeczywiste potrzeby zwierzęcia. Zbyt skąpe powoduje wychudzenie, wyniszczenie, i przedwczesne zużycie organizmu, a zbyt obfite jest nie ekonomiczne, powoduje zapasienie, i może być przyczyna wielu chorób. Koniom podaje się różne pasze, obecnie dla koni rekreacyjnych i hodowanych w pensjonatach – stajniach podstawę stanowią pasze objętościowe suche i soczyste, pasze treściwe w postaci ziaren zbóż i niektórych odpadów ich przerobu, a także granulatów, musli, gotowych preparatów ze składnikami mineralnymi i witaminowymi. Wspomnę tu jeszcze, że nie tylko, jakość ale i ilość zadawanego pożywienia wpływa na stan zdrowia zwierzęcia. Zbyt duże obciążenie żołądka sprawia zwierzęciu ból i może być zgubne w skutkach.

Maksymalna pojemność żołądka końskiego wynosi ok.18 litrów, jego układ trawienny przystosowany jest do ciągłego trawienia niewielkich ilości pokarmu. Podstawa żywienia jest podawanie im wielokrotnie niewielkich ilości pokarmu. Na jeden odpas powinno się dać nie więcej niż 2,5 kg paszy treściwej. Koń powinien mieć stały dostęp do siana lub czystej słomy. Dzienna dawka wszystkich pasz objętościowych i treściwych powinna łącznie stanowić 2,5% masy ciała konia(w przypadku kuców – ok. 2%, a młodych koni 3%), ale stosunek paszy treściwej do objętościowej zależy od wykonywanej pracy. Konie wyłączone od pracy powinny nie otrzymywać paszy treściwej ( podczas rekonwalescencji lub choroby najlepiej podawać paszę, której rodzaj i ilość powinny być wcześniej ustalone z lekarzem). Dla koni lekko pracujących przeważa pasza objętościowa, im więcej pracy tym więcej paszy, ale nie powinna ona stanowić wie ej niż 40% całości. Jedynie dla koni wykonujących ciężką pracę pasza treściwa stanowi 70 – 75% dziennej dawki pożywienia. Trzeba przestrzegać stałych pór karmienia, w wypadku koni sportowych można zrezygnować z tej reguły. Po odpasie Kon powinien odpoczywać ok. 2 godzin. Ważne jest również zmniejszenie wieczornego karmienia o połowę, przed dniem wolnym od pracy jak i także w tym dniu. Zimą trzeba zwiększyć ilość wysokoenergetycznej paszy oraz podawanie witamin w naturalnej postaci lub w mieszankach. Przed karmieniem trzeba konia napoić. Za duża ilość wody może „spławić” pokarm i zaburzyć proces trawienia. Jeżeli koń jest bardzo zgrzany nie powinien dostawać wody, powinno się mu podać wodę dopiero, kiedy dokładnie wyschnie. Przed krótkotrwałym wysiłkiem koń nie może obciążać sobie żołądka wodą, powinno podać mu wodę dwie godziny wcześniej. Nie dotyczy to koni, które biorą udział w pracy na wytrzymałość, brak wody może spowodować odwodnienie organizmu. W czasie upalnych dni po ciężkiej pracy powinno się podawać niewielkie ilości niezbyt zimnej wody, co 10 minut.

KOŃ

Koń domowy – ssak nieparzystokopytny z rodziny koniowatych. Koń został udomowiony prawdopodobnie na terenie północnego Kazachstanu w okresie kultury Botai tj. około 3,5 tys. lat p.n.e.^[1][2] Przodkiem konia domowego były prawdopodobnie koń Przewalskiego i tarpan oraz wymarłe azjatyckie konie tundrowe i leśne^{[potrzebne źródło]}. Ważna jest informacja, iż koń Przewalskiego jeszcze nie wyginął, a tarpan odnajduje zamienną odmianę w koniku polskim^{[potrzebne źródło]}. Takie same z wyglądu, stają się nowocześniejszymi potomkami wymarłych tarpanów^{[potrzebne źródło]}. W styczniu 2007 zespół naukowców z Massachusetts Institute of Technology i Uniwersytetu Harvarda poinformował, że stworzył wstępną mapę genomu konia. Wysokość konia mierzy się w kłębie specjalną laską zoometryczną. Niegdyś najpopularniejsze zwierzę pociągowe, następnie wyparte przez maszyny (zob. traktor, kombajn). Dziś używany w celach rekreacyjnych i sportowych, jako zwierzę pociągowe – jedynie w biedniejszych gospodarstwach. Przeciętna długość życia koni wynosi 25-30 lat.

ŻYWIENIE PAPUG

Najpopularniejsza jest mieszanka prosa i kanara, warzywa i owoce.
Ziaren które moga spożywać papugi jest dużo. Najbardziej nadaja się :

• kanar
• proso czerwone, żółte, senegalskie, japońskie i białe
• mak (ale nie każdy ptak go lubi)
• murzynek
• maka owsiana
• owies łuskany

Można podawać również ziarna kiełkujace. W tym celu na sitko nasypujemy trochę ziaren z podstawowej mieszanki jaka je ptak, i przez jeden dzień moczymy w ciepłej wodzie. Procesy zachodzace wtedy w ziarnie sprawiaja ze staje się ono bogatsze w białko, niestety taki pokarm jest szczególnie narażony na powstawanie grzybów dlatego przed podaniem papudze takiego ziarna należy dokładnie je przemyć. Nie powinno się moczyć ziaren słonecznika czarnego, ponieważ podczas tego procesu wydziela on czarny barwnik, uważna za szkodliwy.
Papużki chętnie spożywaja także zieleninę można dawać liscie mniszka lekarskiego, gwiazdnice, kończynę, krwawnik, tarninę, głóg, czarny bez.
warzywa i owoce najbardziej cieszace się powodzeniem to: marchew, selery, pomidory, sałata, banany, jabłka. Można próbować podać również inne warzywa i owoce (bez cytryn, limonek, itp.) jednak należy być ostrożnym gdyż ich za duża ilosć może wywołać biegunka.

HIGIENA I PIELĘGNACJA PAPUG

Higiena to podstawowy warunek uniknięcia chorób. Klatkę należy co parę dni oczyszczać z kup i pozostałości jedzenia. Także żerdzie i zabawki należy myć a następnie czasami dezynfekować. Co jakiś czas trzeba proces powtórzyć, a zawsze należy dezynfekować nowe zabawki i żerdzie. Gałęzie najpierw koniecznie należy oczyścić z mchów i porostów, na mokro sztywną szczotką kąpielowa

Właściwą pielęgnacją piór zdrowy ptak zajmuje się sam. Codziennie iska sie, czyści piórka. Przynajmniej raz w tygodniu należy jednak z okazji wymiany piasku popryskać ptaka zraszaczem do kwiatów, zastepuje mu to kąpiel. W lecie można wstawić do klatki wanienke. Sytuacja krytyczna jest wtedy gdy ptak zaczyna kąpać się w wodzie przeznaczonej do picia. To tyle możemy pomóc zdrowemu ptakowi. Natomiast chorób związanych z wypadaniem lub wyrywaniem piór jest dużo

RASY PAPUG

Papużka falista
Nierozłączka
Nimfa
Modrolotka czerwonoczelna (koza)
Aleksandretta obrożna
Rozella
Kakadu
Ara
Żako
Senegalka
Górska
Świergotka
Amazonka
Lorysa
Mnicha nizinna
Papużka ostrosterna
Wróbliczki
Łąkówka
Patagonka

PAPUGA

Papugowe – rząd ptaków z podgromady ptaków nowoczesnych Neornithes. Najliczniejsze w Ameryce Południowej i Australii. Ptaki te charakteryzują się obecnością:

• masywnego i hakowato zakończonego dzioba;
• nabrzmiałą woskówką u nasady dzioba (u większości gatunków);
• górną szczęką ruchomą względem czaszki;
• grubym, mięsistym językiem.

Ponadto mają następujące cechy:

• większość świetnie się wspina;
• nie wiją gniazd, zakładają je zazwyczaj w dziuplach;
• są gniazdownikami;
• są zazwyczaj towarzyskie.

Odżywiają się głównie pokarmem roślinnym: nasionami, owocami, jagodami, orzechami, nektarem i pyłkiem, a w okresie lęgów także owadami i ich larwami.

Papugowe (Psittaciformes) – rząd ptaków z podgromady ptaków nowoczesnych Neornithes. Najliczniejsze w Ameryce Południowej i Australii. Ptaki te charakteryzują się obecnością:

• masywnego i hakowato zakończonego dzioba;
• nabrzmiałą woskówką u nasady dzioba (u większości gatunków);
• górną szczęką ruchomą względem czaszki;
• grubym, mięsistym językiem.

Ponadto mają następujące cechy:

• większość świetnie się wspina;
• nie wiją gniazd, zakładają je zazwyczaj w dziuplach;
• są gniazdownikami;
• są zazwyczaj towarzyskie.

Odżywiają się głównie pokarmem roślinnym: nasionami, owocami, jagodami, orzechami, nektarem i pyłkiem, a w okresie lęgów także owadami i ich larwami